Het verhaal zoals ik het mij herinner:

N. zingt opera in een gebouw dat op een bibliotheek lijkt. Zij stopt, zij is de tekst vergeten. Ik zoek de rest van het liedje met mijn mobieltje op Google. Voordat ik de resultaten krijg begint in de achtergrond een hoge stem het liedje door te zingen. De stem is puur en bijna perfect. Ik draai me om en ik zie dat de stem van een klein meisje komt. Zij zit in een hoek achter een boekenkast. Haar stem is zo mooi dat ik op de grond ga zitten, tegen een muur, en begin te huilen.

Pas na een paar seconden komt M. bij mij zitten. Ik probeer niet mijn emoties te verbergen maar hij merkt niet dat ik huil. Hij wil dat ik naar buiten met hem meega: hij verveelt zichzelf. Hij gaat naast mij zitten, zijn lichaam drukt tegen de mijne. Hij probeert op mijn arm te trekken om op te staan; ik wil niet graag. Wij worstelen; door zijn inspanningen krijg ik een stijve, maar hij merkt niets of zegt er niets van. Wij stappen eindelijk naar buiten en lopen in de richting van een bos.

Plotseling draai ik me om en zie ik de anderen meelopen: G., M. en dan nog twee. Iedereen lijkt blij te zijn en juicht; ik heb een sterk gevoel van vriendschap.

Dan word ik wakker.