Je bent er niet voor opgevoed. Je plannen omvatten kinderen, een huis, een hond. Je kijkt naar mij, en ik zie in je ogen dat je niet ziet hoe ik erbij zou kunnen passen.

Je hebt misschien vooroordelen over de “levensstijl” dat het impliceert. Ik heb je een keer een zien hierover gehoord uitspreken, alsof er een regel bestond dat je je levensstijl moest aanpassen om dat mogelijk te maken.

Je had plannen en ik ben er, onverwachts. Ik heb je iets laten zien, en ik wil je iets aanbieden; niet als uitnodiging om iemand te worden die je niet wil zijn, maar als middel om het leven te beleven als wie je bent. Samen met de “interessante” mensen, als je die correlatie nog niet herkend had. En als je wil, met iemand op wie je kunt rekenen, iemand die weet je te ondersteunen, die niet zeurt, die er altijd bij je zal zijn, die én avonturen én rustmomenten weet op te wekken.

Je plannen blijven staan, uiteraard. Stel je voor dat ik ongeveer dezelfde heb. Er zijn er veel paden voor.

Al zijn die plannen maar ergens in de toekomst tot stand te brengen. Het leven is nu. Je hoeft niet te “kiezen.” Je hoeft niet “ja” of “nee” te zeggen. Wat nu wel kan gebeuren, is een experiment, als je het maar durft uit te proberen.